U SAD su donesene mjere protiv ove pojave, ali rezultati nisu zadovoljavajući.
- Djeca i dalje rade - kaže Kris Bajer, naučnik Univerziteta Tulejn koji je pet godina istraživao slučajeve iskorištavanja djece u Africi.
Prema podacima Svjetske fondacije za kakao i Međunarodne inicijative za kakao, 70 do 75 odsto kakaoa proizvodi se na malim farmama u Zapadnoj Africi. Iako zakon Obale Slonovače ne dopušta da djeca rade na ovim plantažama, stvarnost je drugačija.
Međunarodna javnost dugo nije reagovala na ove šokantne činjenice, da bi prije 10 godina američki zakonodavci preduzeli mjere da zaštite djecu od rada u industriji kakaoa. Naime, 19. septembra 2001. godine na snagu je stupio Harking-Engelov protokol ili Kakao protokol.
Član predstavničkog doma Eliot Engel i senator Tom Harkin iznijeli su prijedlog zakona o etiketiranju čokolade. Pošto se industrijski sektor pobunio, postignut je kompromis, kojim se kompanije obavezuju da same izdaju certifikat o tome da više ne koriste dječiji rad, prenosi Blic. Obilježavanje proizvoda etiketom “djeca nisu učestvovala u proizvodnji” nije uvedeno, kao što je prvobitno bilo planirano.
Ipak, teško je reći da li je “Kakao protokol” doprinio da se okonča dječiji rad u industriji kakaoa u posljednjih deset godina. Obala Slonovače ima ozbiljne ekonomske probleme zbog građanskog rata između 2002. i 2004. godine, a izvoznici čokolade i proizvođači tvrde da su rat i njegove posljedice omeli napore da se stane na put dječijem radu.
- Nažalost, tokom posljednjih deset godina bilježimo veoma mali napredak u primjeni obaveza. Djeca i dalje rade - kaže Kris Bajer, naučnik Univerziteta Tulejn, koji je pet godina u Obali Slonovače i Gani analizirao situaciju na terenu.
Dokumentarni film pod nazivom “Djeca robovi u industriji čokolade” (Chocolate’s Child Slaves), koji bi ovih dana trebalo da bude prikazan u Americi, priča je novinara CNN-a Dejvida Mekenzija koji je otišao u Obalu Slonovače da bi vidio šta se dešava sa djecom na plantažama, 10 godina nakon što je potpisan pomenuti protokol.
